Z czym do łóżka?

Lubię czytać i lubię namawiać innych do czytania. Lubię o książkach dyskutować i lubię je stawiać na półce. Nie wyobrażam sobie jak można żyć bez czytania, to musi być uczucie straszliwego niedopełnienia! Lubię też akcje mające zachęcać do czytania, a jest ich całkiem sporo, niektóre mniej wirtualne, tak jak słynne “Nie czytasz? Nie idę z Tobą do łóżka”. Inne bardziej, jak na przykład jedna z ostatnich notek na internetowej ścianie Wojciecha Orlińskiego, która głosiła:

“To międzynarodowy  tydzień książki. Zasady: Złap za najbliższą książkę, otwórz na stronie pierwszej. Zacznij czytać. Gdy dojdziesz do strony ostatniej, możesz opublikować parę zdań recenzji jako swój status, ale czemu właściwie nie pominąć tego etapu i złapać za następną książkę? Skopiuj zasady jako część swego statusu.”

Ha! I co wy na to? Ja skopiowałem.

Teraźniejszość kształt ma obiecujący

Czas leci, a ja mam go tak strasznie mało. Z napisaniem notki noszę się od 7 września, kiedy to udało mi się odwiedzić wrocławskie Muzeum Współczesne w popularnym Schronie, podczas wernisażu wystawy fotografii “Kształt teraźniejszości”. Lista autorów, artystów biorących udział w wystawie przyprawia o ból głowy ilością, ciężko więc się dziwić, że spodziewać się można po niej dużo dobroci.

U podstaw idei powstania wystawy leży obchodzony właśnie jubileusz 65-lecia Związku Polskich Artystów Fotografików. Do zaprezentowania swoich fotografii zaprosił kurator wystawy Andrzej Dudek-Dürer, członków Okręgu Dolnośląskiego ZPAF.

Krótka instrukcja w 16 krokach

INSTRUKCJA OBSŁUGI: JAK PÓJŚĆ NA KABARET?

1. W środę późnym wieczorem koniecznie wejdź na stronę internetową ulubionego kabaretu i zorientuj się, że wkrótce daje występ w twoim mieście, w jednym z teatrów.

2. W czwartek, zaraz po pracy, ochoczo wskocz na siodełko roweru i popedałuj przez całe miasto do wspomnianego teatru, tak aby zdążyć przed zamknięciem kasy. Od święcie zaskoczonej pani w okienku dowiedz się, że to już kolejna osoba ją pyta o twój ulubiony kabaret i że mimo tego, ona nadal nie ma bladego pojęcia o co może chodzić. W zamian weź numer telefonu do impresariatu teatru, do którego można zadzwonić tylko w standardowych dniach i godzinach pracy.

Odchodząc poza kadr

Jeśli idzie o obecność w sieci fotografii, to mam takie jedno ulubione miejsce, do którego zawsze powracam. W obliczu wycofania się prasy drukowanej z popierania fotografii jako jednego z języków reportażu, naturalnym kierunkiem jej migrowania stał się Internet. Ten niestety zalewa fala sensacyjnych fotek z celebrytami w roli głównej i trzeba umieć poruszać się, aby trafić w odpowiednie dla miłośników fotoreportażu miejsce. Jednym z nich, jest dla mnie od dawna Burn Magazine, ale o jego zaletach nie będę tu pisał, możecie łatwo sprawdzić je sami.

Nadrabiałem ostatnio zaległości na tej stronie i zatrzymałem się na materiale Anastasii Taylor-Lind pod tytułem “The National Womb: Baby Boom in Nagorno Karabakh”. To bardzo dobry dokument o państwowym programie finansowej zachęty do rodzenia dzieci, w borykającym się z niżem demograficznym Górskim Karabachu. Krótkie wprowadzenie nakreśla obraz wyniszczonego wojną kraju, w którym pomoc pieniężna od państwa jest łakomym kąskiem dla młodych par.

Wiele nowych horyzontów

Miesiąc i kilka dni temu, do historii przeszedł 12 Międzynarodowy Festiwal Filmowy T-mobile Nowe Horyzonty. Uff idzie się zasapać przy cytowaniu samej nazwy. W konkursie międzynarodowym zwyciężyła koprodukcja chilijsko-holenderska: Od czwartku do niedzieli. Nagrodę Międzynarodowej Federacji Krytyków Filmowych (FIPRESCI) zagarnęły brazylijskie Sąsiedzkie dźwięki, a nagroda publiczności przypadła Donomie. Po co wymieniam nagrodzone filmy, skoro wszyscy zainteresowani znają je od kilku tygodni? Dlatego, że tak tych, jak i pozostałych, nagrodzonych w innych konkursach, nie widziałem na festiwalu. Jest to już właściwie tradycja.

Na imprezie jednak byłem, gdybyście się zastanawiali i to przez niemal cały czas jej trwania. Plan był średnio ambitny, obejrzeć 10 festiwalowych filmów, bo na więcej nie pozwoliły mi ani obowiązki, ani fundusze. Zgodnie z tradycją, nastąpi teraz krótka lista tego co zobaczyłem, a udało mi się więcej, niż pierwotnie planowałem.

Pierwszy Short. Argh!

- Bo ty piszesz takie strasznie długie wpisy i nie masz czasu nad nimi usiąść, przez co twój blog tak długo świeci pustkami. – zarzuciła mi Magda.
- To dlatego, że przyjąłem trochę felietonistyczny styl – odparowałem bez zastanowienia.
- No jasne i dlatego obiecujesz, że postawisz ludziom piwo kiedy dotrą do końca twojej notki – zakpiła.
- A o czym twoim zdaniem powinienem pisać?
- Powinieneś czasem napisać coś krótszego, o piosence, która Ci się spodobała, o myśli która nie daje ci spokoju, tak jak czasem potrafisz o tym z zapałem opowiadać…

Rozmowa trwała jeszcze dłuższą chwilę i starałem się tłumaczyć swoje racje, ale ziarno zostało posiane. Kurczę! Czy ja potrafię w ogóle pisać, krótsze teksty? Czy to będzie do czytania, czy po prostu będzie można znaleźć tu kolejny blog serwujący informacje o tym co autor zjadł na śniadanie? Jednak kusi. Co by tu…