Próżna nadzieja na wenę

Wstyd mi tak strasznie, że najchętniej zakopałbym się pod kołdrę i nie pokazywał swojej twarzy światu, aż ludzie zapomnieli by, że kiedykolwiek istniałem, albo przynajmniej, że mieniłem się być studentem fotografii. Lato wybuchło nagle i z radością przywitałem przerwę w studiowaniu, koniec mojego rocznego projektu fotograficznego i obietnicę odpoczynku dla ciała i umysłu. Tak duża była ta radość, że aparat wylądował w kącie na dwa miesiące niemal.

No dobrze, może odrobinę przesadziłem, bo już w czerwcu przesiadłem się z aparatu cyfrowego na starego analogowca marki Zenit i uczyłem się robić zdjęcia od początku. Liczba wystrzelanych błon filmowych nie była wielka, na pewno za to przeciw proporcjonalna do rozmiaru mojego lęku przed tą archaiczną nieco techniką.

W końcu sierpnia postanowiłem wziąć udział w festiwalu “Warszawa Singera” oczywiście nie jako szary widz, a raczej fotograf-dokumentalista. Udało mi się dostać odpowiednie pozwolenia i zacząłem uczestniczyć, głównie w koncertach. Mój dorobek zdjęciowy jest jednak na tyle słaby, że właściwie to chyba podświadomie specjalnie zapomniałem gdzie ja je zapisałem na moim dysku. I może niech tak pozostanie.

Plusem uczestnictwa w festiwalu jest jednak to, że trzeba kręcić się w pobliżu lub po samej ulicy Próżnej, a jest to, moim zdaniem, jedna z najbardziej działających na wyobraźnię uliczek, w szeroko rozumianym centrum Warszawy. No więc tak sobie wędrowałem tam i z powrotem po ludnej, jak w żadnej innej porze roku, uliczce, zaglądając w bramy i klatki schodowe. Od czasu do czasu podnosiłem do oczu mojego Zenita i robiłem jakąś klatkę. Już wtedy gdzieś w głowie siedziała mi myśl o tym, aby zacząć robić zdjęcia “mojej” Warszawy. Jednak po festiwalu klisza wylądowała na półce, a pomysł zdążył zakurzyć się nieco w jednej z szufladek mojego umysłu.

Niedawno w sieci trafiłem jednak na cykl fotograficzny “Beijing in Black and White” niejakiego  Jacopo DR, który spowodował, że wróciła do mnie ze zdwojoną siłą ta myśl o “mojej” Warszawie. W końcu “dobrałem” się do leżącego w kącie filmu i zeskanowałem wszystko jak leci. Nie znalazłem tam niczego oszałamiającego, ale znalazłem jakiś zamysł, który musiał pojawić się w mojej głowie podyktowany nastrojem ulicy Próżnej. Niechże będzie to więc dobra wróżba i zaczątek cyklu o Warszawie z mojej głowy.

Nowy cykl: czas start!